Bugün ne yiyoruz?

Bu ara kolay kalkamıyorum yataktan, bir miskinlik, bir ağırlık, bahar yorgunluğu. 

Havalar bir parlak, bir gri, bir güneş, bir yağmur; ne yapacağımızı, ne giyeceğimizi şaşırdık.

Her gün başka bir rejim denemeye karar veriyorum. Yaz gelmeden bu kiloları nasıl veririm? Aslında hamur ve şekeri kessem pat diye inerim ama olmuyor bir türlü. Sabah başladığımı akşam bozuyorum.

Oysa yaz kapıda! Bu yaz nasıl bir tatil planlasak, bak geç kalıyoruz sonra biletler, oteller pahalı olacak istediğimiz gibi programlayamayacağız.

İşte bu cümleler günlük yaşamımın son dönem “Hot Topic”leri şekerim!

Ben 2 aydır aşağı yukarı, sağa sola bu çemberde yuvarlanıyorum. Çember aşırı monotonlaşmasın diye araya gezi, spor, film, kitap, müzik, seramik serpiştiriyorum. Bu esnada rutin şekilde haberleri takip ediyorum. Okuyorum… 40 gün oldu… 60 gün oldu… 68 gün oldu… Açlık grevine devam ediyorlar.

Her gözüme takılan haberde içim cız ediyor, sesim çıkmıyor, ekrana bakakalıyorum, üzülüyorum. Hem de çok üzülüyorum ama telefon çalınca, çocuklar seslenince ya da genelde ofiste “Bu öğlen ne yiyoruz?” tartışması başlayınca unutuyorum. Ekrandan gözümü kaçırabildiğim anda hop! hem de nasıl güzel, ışık hızıyla unutuyorum.

Bu sabah Açık Radyo’da Oya Baydar’ın yazısını okudular, arabada trafik içinde kaçacak yerim kalmadı, kanalı değiştirmeye gücüm yetmedi. Zırlaya zırlaya dinledim. Okuma bitince Simon and Garfunkel’dan “Sound of Silence” çaldılar. Onu da bağıra bağıra söyledim. Ofise girer girmez de hemen buraya not düşeyim dedim.  Ağlamak, bağırmak gibi aynı, yazmak iyi geliyor.

İnsanın bir konuda hakkını araması, toplum duyarlılığı, farkındalığı yaratabilmesi için tüm yolların tükenmesi, tıkanması; geriye kalan tek çarenin kendi hayatını saniye saniye, gün gün, hafta hafta, yavaş yavaş, sancılı ama son derece bilinçli şekilde feda etmesi olması, çok ama çok korkunç ve diğerleri için de bir o kadar utanç verici…