Nikolay Kusmiç, başkalarının zararına sevinmekten kendini alamıyordu pek: Zaman varsın gitsin, diye tam düşünmek üzereydi ki, garip bir şey oldu. Yüzünde ani bir şey esiyordu, bunun kulakları yanından geçtiğini hissetti ve ellerinde duydu. Gözlerini açtı. Pencere sımsıkı kapalı. Büyümüş gözlerle, karanlık odanın içinde böyle oturduğu sıra, işte, hissettiği şeyin, geçip giden gerçek zaman olduğunu anlamaya başladı. Biri öbürü gibi ılık, birbirine benzeyen, çabuk çabuk geçip giden bütün bu saniyecikleri iyiden iyiye fark etti. Kim bilir, daha neler peşindeydiler. Rüzgarın her çeşidinden alınan onun başına böyle bir şey gelmesi. Şimdi insan oturacaktı ve bu akım ömür boyu dinmeyecekti… 

Rainer Maria Rilke, Malte Laurids Brigge’nin Notları

WordPress.com'da ücretsiz bir web sitesi ya da blog oluşturun.

Yukarı ↑