Yazacak bir şey bulamıyorum. Söyleyecek sözüm kalmadı.
Acıyla, tıkanarak, içimize-dışımıza ağlayarak, bulunduğumuz yere kah yanıp lanet okuyarak, kah “Tam da kıyısındaydık, ucuz atlattık” diye şükrederek, günleri devirir hale geldik. Gidenlerden çok, kalanların durumuna korkuyla bakarak yaşıyorum artık. Ödüm kopuyor ‘Ya bizi daha yakından yoklarsa bu lanet olaylar’ diye.
Keşke son olsa artık, keşke…
dişinle kırma yavrum 
Bir Cevap Yazın